با مطالعه در تمام آثار ملّاصدرا چهارده برهان برای اثبات اصالت وجود به دست می‌آید که این نوشتار آن‌ها را مورد بررسی قرار داده و بدین نتیجه رسیده است که صدرالمتألّهین برای اثبات اصالت وجود به‌مثابه‌ی محور هستی‌شناسی حکمت متعالیه دو رهیافت کلّی را به‌کار گرفته است:
1. اثبات اصالت وجود از راه سلب ویژگی‌های امر اصیل از ماهیت؛
2. ابطال اصالت ماهیت از طریق لوازم محال.
و در پایان، معلوم می‌شود که رهیافت نخست و برهان‌هایی که بر آن مبتنی است وافی به مقصود و قوی‌تر از رهیافت دیگر و استدلالهای ناشی از آن است.
)