[1] اعرابی،غلامحسین، (1387)، قرآن و نظریه کلامی عبارت اندیشه نوین دینی، شماره 13، صص 193 ـ 213.
[2] بابا طاهر عریان/سید على همدانى/خواجه عبد الله انصارى، (1370)، مقامات عارفان سه اثر بزرگ از سه عارف بزرگ، ص182، کتابخانه مستوفى، تهران، چاپ دوم.
[3] التلمسانى، عفیف الدین سلیمان بن على، (1428 ق)، شرح مواقف النفرى، دار الکتب العلمیة، بیروت، چاپ اول.
[4] جبر، فرید؛ دغیم، سمیح؛ العجم، رفیق؛ جهام، جیرار، (1996)، موسوعه مصطلحات علم المنطق عند العرب، مکتبه لبنان، ناشرون، بیروت، چاپ اوّل.
[5] جوادی آملی، عبدالله، (1380)، تفسیر تسنیم، اسراء، قم.
[6] جودوی، امیر؛ برومند، محمدحسین، صالحی، اکرم؛ 1390، «صمد»، نفی مادیت از ذات «احد»، کتاب قیم، سال اوّل، شماره 4، صص 53 ـ 70.
[7] چیتیک، ویلیام؛ رضایت، علی رضا؛ دادخواه، غلامرضا؛ 1388، ابن عربی و منفعت علم، اطلاعات حکمت و معرفت، سال چهارم، شماره 2، صص 62 ـ 67.
[8] حبیبی تبار، حسین، 1393، شناخت ذات باری و حقیقت توحید شهودی از نگاه محقق دوانی، پژوهش های اعتقادی کلامی، شماره 16، صص 65 ـ 98.
[9] حسن زاده آملى، حسن، 1370، قرآن و عرفان و برهان از هم جدایى ندارند، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگى، تهران، چاپ اول.
[10] حسنزاده آملی، حسن، 1381، هزار و یک کلمه، بوستان کتاب، قم، چاپ سوم.
[11] حسینی شاهرودی، سیدمرتضی؛ رنجبرزاده، فرزانه، 1397، نقد و بررسی گفتمان امکان یا امتناع شناخت خدا، آموزه های فلسفه اسلامی، شماره 22، صص 39 ـ 64.
[12] دورانت، ویل،1385، لذات فلسفه، ترجهی عباس زریاب، انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ هجدهم.
[13] رضوی، سید محمد؛ سادات اخوی، سید ابوالحسن، 1398، دلایل نقلی بر ناتوانی بشر از شناخت خدا، سفینه، شماره 65، صص 114 ـ 127.
[14] رودگر، محمد جواد 1394معرفت شهودی به حق تعالی در عرفان وحیانی، ذهن، شماره 64 ، صص 5 ـ 38.
[15] غزالی، محمد، بیتا، احیاء العلوم، دارالکتب العربی، بیروت.
[16] فخر رازی، 1986م، الأربعین فی أصول الدین، مکتبه الکلیات الازهریه، قاهره، چاپ اول.
[17] فخر رازی، محمد بن عمر 1429، عجائب القرآن، صیدا ـ بیروت.
[18] فخر رازی، محمد بن عمر، 1420هـ. ق، تفسیر مفاتیح الغیب، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ سوم.
[19] فخر رازی، محمد بن عمر، 1373 ه ش، شرح عیون الحکمة، موسسة الصادق علیهالسلام، تهران، چاپ اوّل.
[20] فخر رازی، محمد بن عمر، 1384 ه.ش، شرح الاشارات و التنبیهات، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، تهران، چاپ اوّل.
[21] فخر رازی، محمد بن عمر، 1404 ه ق، شرح الفخر الرازى على الاشارات (شرحى الاشارات)، مکتبه آیت الله مرعشی، قم.
[22] فخر رازی، محمد بن عمر، 1406 هـ. ق، لوامع البینات شرح أسماء الله تعالى و الصفات، مکتبه الکلیات الازهریه، قاهره، چاپ اول.
[23] فخر رازی، محمد بن عمر، 1407هـ .ق، المطالب العالیه، دارالکتب العربی، بیروت، چاپ اول.
[24] فخر رازی، محمد بن عمر، کاتبی، ابن کمونه، 1386، اسئله نجمالدین الکاتبی، مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران، تهران، چاپ اول.
[25] فخر رازی، محمد بن عمر،1411 ه ق، المباحث المشرقیة فى علم الالهیات و الطبیعیات ، انتشارات بیدار، قم، چاپ دوم.
[26] فخر رازی، محمدبن عمر، 1986، اساس التقدیس، مکتبه الکلیات الازهریه، قاهره.
[27] فرقانی، محمد کاظم؛ غزالی فر، علی، 1394، تأملی در سازگاری درونی اندیشه ی فلسفی ملاصدرا درباره ی شناخت انسان از خداوند، پژوهشنامه فلسفه دین، شماره 25، صص 131 ـ 148.
[28] فیض کاشانی، محمد، 1418، علم الیقین، فی اصول الدین، انتشارات بیرار، قم، چاپ اوّل.
[29] کرمانى، اوحد الدین ، 1366.دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانى، سروش، تهران، چاپ اول.
[30] گرجیان، محمدمهدی؛ صمدی، محمدرضا، 1392، حد معرفت انسان به خداوند از دیدگاه ابن سینا و ملاصدرا، پژوهش های اعتقادی کلامی، شماره 12، صص 83 ـ 102.
[31] گرجیان، محمدمهدی؛ فوزی، عمار، 1393، تعطیل در عرفان اسلامی، قبسات، شماره 72، صص 61 ـ 91.
[32] مطهری، مرتضی، 1380، مجموعه آثار، تهران، صدرا.
[33] مظفر، محمدرضا، 1420هـ.ق، المنطق، ص63، چاپ اول، انتشارات پاسدار اسلام.
[34] ملایری، موسی؛ منصوری نوری، امیرحسین، 1393، بررسی و تحلیل برهان عدم تناهی خداوند متعال، قبسات، شماره 19، صص 167 ـ 196.
[35] منتظری، حسین علی، 1364، شناخت خداوند، پاسدار اسلام، شماره 42، صص 8 ـ 11.
[36] مهدوینژاد، حسین، 1387، ایمانگرایی خرد پیشه در اندیشه فخر رازی، دانشگاه امام صادق علیه السلام، تهران، چاپ اوّل.
[37] نعیم، محمد، 1387، شرح مثنوى(نعیم)، کتابخانه موزه و مرکز اسناد مجلس شوراى اسلامى، تهران، چاپ اول.
[38] نیل ساز، نصرت؛ معارف، مجید؛ بابا احمدی میلانی، زهره؛١٣٩٢، امتناع معرفت کنه ذات و صفات الهی در نهج البلاغه، مطالعات اسلامی علوم قرآن و حدیث سال چهل و پنجم، شمارۀ پیاپی ٩١، صص 135 ـ 156.
[39] هدایت افزا، محمود، 1398، ایده «نفی صفات از ذات» یا «نفی صفات» در آثار عالمان نامی امامیه، تحقیقات کلامی، شماره 26، صص 97 ـ 114.
)