[1] ابن کثیر (1421). تفسیر القرآن العظیم، به کوشش مصطفی سیدمحمد و دیگران، موسسة قرطبه للطبع و النشر و التوزیع.
[2] الیاده، میرچا (1390). اسطورۀ بازگشت جاودانه، ترجمۀ بهمن سرکاراتی، تهران، طهوری.
[3] ـــــــــــ (1387). مقدس و نامقدس، ترجمۀ نصرالله زنگویی، تهران، سروش.
[4] بابا عَمّی، محمد (2000). مفهوم الزّمَن فی القرآن الکریم، بیروت، دار الغرب الإسلامی.
[5] پهلوان در آباد، محمد (1390). «بررسی دیدگاه هانری کربن درباره‌ی تأویل در عرفان ایرانی ـ اسلامی» پایان‌نامۀ کارشناسی‌ارشد رشتۀ ادیان و عرفان، دانشکدۀ الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه تهران.
[6] جانسون، پاتریشیا آلتنبرند (1388). راه مارتین هایدگر، ترجمۀ مجید کمالی، تهران، مهرنیوشا.
[7] جمادی، سیاوش (1385). زمینه و زمانۀ پدیدارشناسی، جستاری در زندگی و اندیشه‌های هوسرل و هایدگر، تهران، ققنوس.
[8] خاتمی، محمود (1379). جهان در اندیشۀ هیدگر، تهران، مؤسسه فرهنگی دانش و اندیشۀ معاصر.
[9] زمخشری، جارالله (1418). الکشاف عن حقائق التنزیل، به کوشش عادل احمد عبدالموجود و علی محمد معوض، ریاض، مکتبة البیکان.
[10] زنر، آر. سی. (1392)، زروان یا معمای زرتشتی گری، ترجمۀ تیمور قادری، تهران، امیرکبیر.
[11] سروش، عبدالکریم (2019). کلام محمد رویای محمد، بی جا، صقراط.
[12] سمنانی، علاء الدوله (1362)، العروة لاهل الخلوة و الجلوة، تهران، مولی.
[13] شایگان، داریوش (1388). بتهای ذهنی و خاطرۀ ازلی، تهران، امیرکبیر.
[14] ــــــــــــــ (1385). هانری کربن، ترجمۀ باقر پرهام، تهران، فرزان.
[15] شلق، علی (2006). الزمان فی اللغة العربیة و الفکر، بیروت، دار و مکتبه الهلال، الطبعه الأولی، 2006م.
[16] صدرالمتألّهین، محمد بن ابراهیم (1366). تفسیر القرآن الکریم، به کوشش محمد خواجوی، قم.
[17] عبدالکریمی، بیژن (1392). هایدگر در ایران، تهران، موسسۀ معرفت و پژوهش حکمت و فلسفۀ ایران.
[18] علوی، احمد بن زین‌العابدین (1376). شرح کتاب القبسات میرداماد، به کوشش حامد ناجی اصفهانی و مهدی محقق، تهران، مؤسسۀ مطالعات اسلامی دانشگاه تهران و مؤسسۀ بین‌المللی اندیشه و تمدن اسلامی مالزی.
[19] فدایی مهربانی، مهدی (1391)، ایستادن در آن سویِ مرگ، تهران، نشر نی.
[20] فرغانی، سعید (1398). مشارق الدراری، به کوشش سیدجلال‌الدین آشتیانی، مشهد، انجمن فلسفۀ عرفان اسلامی.
[21] فلاطوری، عبدالجواد (1358). «درک زمان و تاریخ در اسلام (1و 2)»، اندیشۀ اسلامی، سال اول، شمارۀ11، آذر و دی.
[22] قاضی سعید، محمد بن محمد (1415). شرح توحید الصدوق، به کوشش نجفقلی حبیبی، تهران، سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
[23] قیصری، داود بن محمود (1379). نهایة البیان فی درایة الزمان، به کوشش طوبی کرمانی، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.
[24] کربن، هانری (1383). از هایدگر تا سهروردی، ترجمۀ حامد فولادوند، تهران، سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
[25] ــــــــــ (1391ـ1398). اسلام ایرانی، ترجمۀ انشاءالله رحمتی، تهران، سوفیا.
[26] ــــــــــ (1392). تاریخ فلسفۀ اسلامی، ترجمۀ جواد طباطبایی، تهران، مینوی خرد.
[27] ــــــــــ (1394) زمان ادواری در مزدیسنا و عرفان اسماعیلیه، ترجمۀ انشاء الله رحمتی، تهران، نشر سوفیا.
[28] کلوندی، ویدا (1392). «نقش تمایز زمان آفاقی و زمان انفسی در شناخت قرآن»، پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد، دانشکده علوم و فنون قرآن، تهران.
[29] کرمانی، طوبی (1373-1374). ماهیت و انیّت زمان از دیدگاه فلاسفۀ اسلامی با عنایت به سوابق تاریخی و ریشه‌های آن در حکمت قدیم با مقایسه با نظریات یکی از برجستگان غرب (هنری برگسون)، رسالۀ دکتری رشتۀ فلسفه و کلام اسلامی، دانشکدۀ الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه تهران.
[30] گذشته، ناصر (1380). «اَلَسْت»، دایرة‌المعارف بزرگ اسلامی، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی.
[31] گنابادی، سلطان محمد (1408). بیان السعادة فی مقامات العبادة. بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، چاپ دوم، 1408ق.
[32] لوری، پییر(1383). تأویلات القرآن از دیدگاه عبدالرزاق کاشانی، ترجمۀ زینب پودینه آقایی، تهران، حکمت.
[33] لوکنر، آندرئاس (1376)، درآمدی به وجود و زمان، ترجمۀ احمد علی حیدری، تهران، علمی.
[34] مالتر، ر. (1396). «وجود/موجود»، فرهنگ‌نامه تاریخی مفاهیم فلسفه، ترجمۀ ماریا ناصر، تهران، سمت.
[35] مک‌کواری، جان (1376). مارتین هایدگر، ترجمۀ محمد سعید حنایی کاشانی، تهران، گروس.
[36] مولوی بلخی، جلال الدین محمد (1375). مثنوی معنوی، تهران، پژوهش.
[37] واعظی، احمد (1389). درآمدی بر هرمنوتیک، تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی.
[38] هایدگر، مارتین (1379). «مفهوم زمان در علم تاریخ»، ترجمۀ، مهدی صادقی. نامۀ فلسفه، شمارۀ 9، بهار.
[39] ـــــــــــــ (1388). هستی و زمان، ترجمۀ سیاوش جمادی، تهران، ققنوس.
)